Her geçen gün biraz daha yüzleşiyoruz hayatın acı gerçekleri ile. Kayıplar veriyoruz, yeni bebek haberleri alıyoruz. Kâh üzülüp, kâh seviniyoruz. Bizler bu gemiyi bir şekilde ilerletiyoruz aslında. Fakat şu an öyle bir zamandayız ki gemimiz alabora oluyor. Acımız her şeyden üstün geliyor. Nefes alamıyoruz. Bir sevdiğimizi kaybediyoruz son bir kere görüp sarılmak şöyle dursun, cenazesine dahi katılamıyoruz. Bir sevdiğimizi hastanede bırakıyoruz ve sağ olsun da evine gelsin dualarından başka elimizden hiçbir şey gelmiyor. Gemimiz alabora oluyor ve her birimiz farklı yerlerde, farklı odalarda acımızı yaşıyoruz. Birbirimize sımsıkı sarılmadan, gözyaşlarımızı silemeden, başımızı birbirimizin omzuna yaslamadan... Eski günleri özlüyoruz, her geçen gün daha çok. Bazen bir fotoğraf karesine takılıp kalıyor gözlerimiz. Herkesin bolca tebessüm ettiği, sımsıkı sarıldığı, bir arada olduğu fotoğraf karesi... Artık o karelerden sevdiklerimizi teker teker yitiriyoruz. Kimisi hayata aniden veda ediyor, kimisi hayatta kalabilmek için çok çaba sarf ediyor başarılı olamıyor, kimisi de bir hastane odasında tek başına hayata tutunmaya çalışıyor... Umut ediyoruz ki artık o fotoğraf karelerinden daha fazla kayıp vermeyelim, sevdiklerimizle hep bir arada olalım. Ne yazık ki içinde bulunduğumuz dönem hayatımızda birçok şeyin sadece andan ibaret olmadığını bizler için ne kadar değerli olduğunu bir kez daha hissettiriyor. Aslında biz bu gemiyi bir şekilde ilerletiyoruz, her geçen gün acılarımızla daha da güçlenerek, her geçen gün anlarımızın ne kadar değerli olduğunu fark ederek, her geçen gün zorluklara göğüs gererek. Biz bu gemiden mutlu inmeyi istiyoruz, biz bu gemiden mutlu inmeyi başaracağız, biz bu gemiden mutlu ineceğiz..!
Güçlü, mutlu ve umutlu bir yazı .Tebrikler...
Bu zaman daha güzel özetlenmezdi...
tek kelimeyle muhteşem